U to‘liq quchog‘imga suqildi. O‘sha istak — bu endi xayol emas, haqiqiy jarayoni. Ko‘zlarimni yumdim. Nafasim uning qulog‘iga urildi. Uning badani titrarkan, kaftim belidan sonlariga tushdi. U qimirlamadi. Faqat qattiqroq suqildi. Tana tovushsiz iltijo qilardi.

Men u tomonga engashdim. Sochlarini labim bilan surib, orqa yelkasini o‘pdim. U esa ko‘zlarini yumib, har safar labim teggan joyda nafas chiqarardi. Xuddi o‘sha joy yonib ketayotgandek.

Yotoqqa cho‘zildi. O‘sha nozik libos ostida hech qanday to‘siq yo‘qligini sezdim. Uning ko‘zlari endi yolvorayotgandek edi — ammo so‘zsiz. Faqat tana tili. Men uning yoniga o‘tirdim. Barmoqlarim uning panjasini topdi. U qattiq ushladi. Unga engashdim. Bu safar u lablarimga o‘zi yopishdi.

Biz o‘zaro jim, ammo ichimizda portlayotgan chaqnashlar bilan tutashdik. Tana tilida iltijo, javob, mag‘lubiyat va g‘alaba – bari bir zumda jam bo‘ldi. U menga ochildi. Men esa o‘zimni yo‘qotdim.

O‘sha kecha men u bilan emas, o‘zim bilan ham yotdim — ichimdagi yashiringan, rad etilgan istak bilan. Va bu istak endi u orqali tanamda haqiqatga aylandi.

Shahnoz esa... opa emasdi. Shu oqshom meni ovunchog‘im edi. To‘liq, to‘kis, meniki.

Ilk yaqinlik hayajon ostida, tassurot qoldirmadi. Chunki ikkimiz ham yaxshigina shoshib qoldik. Pala partish yechilgan kiyimlar, tez haralat, tez tugab qolgan jo‘shqinlik...

Shunga qaramay qalbimni allaqanday baxt hissi qamrab olgandiki, nazarimda dunyoda Shahnozdan ziyoda suyulki ayol yo‘qdek. Yotoqda yotib, uning ko‘zlariga tikilganimda birdan... u lablarini mening qulog‘imga olib bordi:

— Jonim... menga hech qachon bunday qaramagan edilar… — dedi shivirladi, u ham yoqimli jilmayib.

U shunday degach, ustimga egilib keldi. Nafasini lablarimda sezdim. So‘ng u sekin menga ustma-ust chiqdi. Ko‘zlarimiz to‘qnashdi.

U meni ikki soni bilan quchdi. Yelkalarimni sekin kaftlari bilan tutdi. Nafas olishini his qilar, harakatining salmoqi ostida o‘zimni laziz tuyg‘ular, ichimda his qilar edim.

— Sizga yoqadimi bu… — dedi u, titrab.

Men esa boshimni sekin ko‘tardim, sochlarini yelkamga yotqizdim, lablarimni uning bo‘yin chuqurchasiga qo‘ydim. U sekin harakatlana boshladi. Har bir harakati – yuragimga qadalganidan go‘yo. Bu nafaqat jism, balki ruhiy ehtiros edi.

U menga ustma-ust suqilar, tanamiz bir butun qovushib ketar, ohangimiz birga siljirdi. Uning bel harakati, nafas olishi, kaftining yuragim ustida ko‘chib yurishi… bu – dardli, ammo shirin lazzat edi.

— Yuragiz qattiq uryapti, — dedi u, pichirlab.
— Chunki u yerda sen borsan, — dedim. Bu men aytgan eng rost, eng ochiq so‘z edi.

U labini tishlab menga egildi. Sochlari yuzimga to‘kildi. Har nafasda u menga o‘zini berayotganini, har harakatda meni ich-ichimga singdirayotganini his qilardim. Men esa faqat: “Shahnoz...” degandek unga qarardim.

U ustimda bo‘lishi, uning harakatlari, uning o‘zini erkin his qilishi – bu meni emas, uni baxtli qilayotgani... menga lazzatdan ko‘ra ko‘proq ehtiros bag‘ishlardi.

U yuqorida mening ustimda yotgancha belini silkitardi. Bu harakat oddiy ehtiros emasdi – bu ustalik bilan chizilayotgan sanat asari edi. Ko‘zlarimni yumib, uning qop-qora sochlarini yuzimda sezdim. Har nafasida uning ichiga kirib borayotganimni, ichidagi bo‘shliqda esa o‘z sevgisi o‘z issiqligi bilan qarshilayotganini his qilardim.

U qo‘llari bilan ko‘ksimdan ushlab, yengil orqaga engashdi. Siynalari yuragimga urilayotgandek tebrandi. O‘zimni yo‘qotdim. Uning har bir harakati — ritm, musiqadek uyg‘un. Hamma narsa o‘chdi — faqat u bor va men.

— Sizga... to‘liq ochildimmi? — deb pichirladi u, lablarini yelkamda surib.

Men faqat “ha” deya bosh irg‘adim. So‘z yo‘q edi. Faqat ohang. Faqat ehtiros. Faqat yurak urishlarining bir ohangda titragan tovushi.

U lablarini ko‘ksimdan pastga tushirdi. Nafasi terimni yondirdi. Men uni hech qachon bu darajada ehtros olovida yonmagan edim. U menga tanamni emas, hayotimdagi ilk lazzatni berayotgandi. Vulqon bir lahzaga vujudimni titratib, uning ichiga otildi...

U birdan to‘xtadi. Kaftlari yuzimni erkalab dedi:

— Men hali to‘liq sizniki bo‘lmadim. Yana istayman. Tushunyapsizmi?..

Ayolni ehtros bilan aytgan bu kabi so‘zlari, har qanday erkakni jo‘shtrib yuborishi tayin. Meni ham shu ondayoq vujudim “ha” dediyu, qayta tiklandi. Va biz… yana qo‘shildik. Bu safar yostiqdan ko‘tarilgan tovushlar, yelka titrog‘i, oyoq orasida siljigan hayajon — barchasi ichkaridan kelayotgan da’vatga aylanib ketdi. Bu endi istak emasdi. Bu tushuntrib bo‘lmas, his etiladigan jarayon edi.

U menga suqildi. Va men… uni bag‘rimga singdirdim...

Tong hali yorilmagan. Ustimizdagi ko‘rpa asta harakatim bilan sirg‘alib tushdi. Nafaslarimiz bir ohangda. U mening yonimda sokin uhlayabdi. Lekin yuragimda — hali ham uning dadil, jo‘shqin harakatlari, so‘zlari sado berayotgandek. Ko‘zlarim shiftga tikilgancha yotdim. Uning boshi ko‘ksimda. Sochlari taralib ketgan, lablari yelkamga suykalgancha jim yotardi.

“Bu tunni unutishim mumkinmi?” degan savol aylanardi ichimda. Yo‘q. Bu – unutish uchun emas edi. Bu – yurakni qirib muhirlangan kecha edi.

U asta boshini ko‘tardi. Ko‘zlarimiz tutashdi. Bu safar unda kulgi yo‘q edi. Faqat bir halol, ichdan kelgan, ayolga xos sokinlik bor edi.

— Endi-chi? — dedi u, past ovozda.

Men hech narsa deyolmadim. Chunki “endi” degani – hayotni butunlay o‘zgartiradigan darajadagi savol edi.

U o‘rnidan turdi. Tanasi hamon yalang‘och, lekin o‘zini tutib turgan edi. U oynaga qaradi. O‘zini emas, bizni kuzatdi. So‘ng menga qarab dedi:

— Siz yomonmi? Yoki... men o‘zimni nito‘g‘ri his qildimmi?

Bu savol, ung ko‘ngli g‘ashligini sezdirib turardi. Jimgina o‘rnimdan turib, uning orqasiga bordim. Qo‘llarimni yelkalaridan o‘tqazib, quchdim va pichirladim:

— Shahnoz, bu kecha noto‘g‘ri bo‘lgan bo‘lsa ham, men unda birinchi marta o‘zimni baxtli his qildim...

Uning ko‘zlari to‘lib ketdi. Lab burchagi titradi. U menga yuzini burdi. Bir zumda esa yelkasi bilan menga suyanib, boshini ko‘ksimga tirab yig‘ladi. Nafratdan emas. Pushaymondan ham emas. Balki yurakda nihoyat ochilgan, ko‘p yillar yashiringan istak nihoyasidan.

U meni tark etmadi. Yig‘lagancha quchog‘imda qoldi. Yig‘i so‘ngida jilmayish aralashdi — xuddi yengillik topgan ayol kabi. So‘ng sekin kiyina boshladi. Men esa... faqat kuzatdim.

Har bir harakati — kechagi lazzatning aks-sadosi edi. Sochlarini yig‘ib, futbolkasini kiyarkan, u sekin menga qaradi. Ko‘zlarida endi boshqa o‘t bor edi. Bu — uyalish, hayajon yoki gunoh emas edi. Bu — ayolning uyg‘ongan yuragi edi.

— Bu biz o‘ylagandek bo‘lmadi, — dedi u.

Men kulimsiradim.

— Ha, bu... biz o‘ylagan narsadan ham chuqur bo‘ldi.

U qadam tashladi, yaqinimga kelib, yelkamni silab dedi:

— Endi meni boshqa ko‘z bilan ko‘rishingizni bilaman. Lekin iltimos, meni hech qachon “faqat kecha uchun” deb eslamang. Men sizni qalbim bilan sezdim. Tanam faqat zamin bo‘ldi...

Bu so‘zlar men uchun hammadan ko‘ra og‘irroq keldi.

Men unga yaqinlashdim. Lablarimni