orqasidan o‘tdim. Tanaffus, jimlik, hech qanday so‘z yo‘q edi. Faqat nafasing u meni o‘ziga chorlayotgandi. U egrilib, javondan piyola olishga urinar ekan, atlas ko‘ylagi orqa tarafdan o‘zini tepaga tortdi — kapron kolgotka ostida sonlari, va yupqa ichki kiyimi ko‘zga yaqqol tashlandi.

Men o‘zimni tutolmadim.

Orqasidan yaqinlashdim. Beliga kaftimni qo‘ydim. U seskandi, ammo orqasiga qaramadi. Faqat past ovozda, ovozining eng titroq darajasida dedi:

— Siz... iltimos... bunaqa qilmang. Hozir qizim uyda...

Men lablarimni uning bo‘yniga tekkizdim. U chinqirgancha nafas oldi.

— Siz... siz meni endi to‘xtata olmaysiz... har safar menga shunday tegishingizda tanam titraydi, Rustam...

Men undan ajraldim, lekin orqamda uning nafasi hali ham menga tegib turgandek edi. Bu haligacha tugamagan tortinish edi.


---

Keyingi kunlar sokinlikda o‘tdi. Ammo har kecha yotishdan oldin xotinim menga suyanganida, men Zuhra opaning nafasi, tanasi va “siz” deb ohangda pichirlashi haqida o‘ylardim. Har safar ovqatlanayotganda Zuhra opa menga choy quyarkan, lablari yengil titrar, nigohi esa “biz kechagi emasmiz” degandek yuragimni teshardi.

Bir kuni kechqurun, Nodira hammomda yuvinayotgan edi. Men yotoqxonada kitob o‘qiyotgandek yotardim. Eshik sekin ochildi. Bu — Zuhra opa edi.

U asta kirdi. Ko‘ylagi yupqa, ustida qora sutyen ko‘rinib turardi. Sochlari o‘ralmagan. Yuzida esa pushaymonlik va kuchsiz jilmayish aralash.

— Sizga bir daqiqa gapirsam bo‘ladimi? — dedi u.

Men bosh irg‘adim. U yonimga kelib, to‘xtadi. Nafasi menga tegdi. U egilib, yuzimga yaqin bo‘ldi.

— Men sizni kechadan beri har on his qilyapman. Siz men uchun har bir qadamda mavjudsiz... Sizdan kelayotgan haroratdan qochib bo‘lmaydi.

U kaftimni ushladi. Unga qaradim. Yuragim “qilma!” deb urinar, ammo ko‘zlarim “ol!” deb yalinardi.

U sekin lablarimga engashdi. Men o‘zimni bosolmadim. Uni o‘pdim.

U pichirladi:

— Iltimos... atigi bir daqiqa. Menga sizning tanangiz tegishini yana his qilay. Men faqat... sizni bir lahzaga bo‘lsin, o‘zimga yaqin qilmoqchiman.

Men uni devorga tirkadim. Egnidagi yupqa ko‘ylagi tepaga ko‘tarildi. Men kaftimni orqa tarafga silkitdim. U og‘ir nafas olib, qulog‘imga pichirladi:

— Siz... har safar shunday qilganingizda, men o‘zimni ayol deb his qilaman. Siz meni tiriltirasiz...

Biz eshik ortidagi daqiqalarda — uzoq emas, lekin yonib-o‘chgan ehtiros ichida bir bo‘ldik. Tez, ammo kuchli. Yurakdagi orzular najot topgan bir zum.

So‘ng u xuddi hech nima bo‘lmaganday yuzini silab, shivir qildi:

— Men sizga yomonlik qilmoqchi emasman, Rustam. Men sizni har gal to‘xtatmoqchiman. Ammo siz meni... har safar o‘zimga qarshi qiladi.

U chiqib ketdi. Men esa, qattiq urayotgan yuragim bilan, yana tun va yana ehtiros kutayotganini his qilardim.
---

4-BO‘LIM: Hammomda Yolg‘iz

Shanba kuni edi. Ertalab soat o‘nlar atrofida Nodira bozorga chiqib ketdi. “Yarim soatda qaytaman,” degan. Men esa kofe damlab, zalda o‘tirgan edim. Qorong‘i, sokin tong orqasidan chiqqan quyosh endi uy ichini iliqlik bilan to‘ldirayotgan edi. Ammo ichimdagi issiqlik boshqa edi — Zuhra opaga bo‘lgan yashirin, to‘xtovsiz, kuchayib borayotgan istak edi bu.

Derazaga tikilib o‘tirarkanman, hammom eshigi sekin yopildi. Xira bug‘li oynadan ichkarida harakat ko‘rindi. U hammomga kirganini tushundim.

Men yuragimning urishini eshitib turardim. Eshik engil ochiq qolgan edi — atayinmi, yo tasodifmi, bilmadim.

Ichkaridan suv tovushi, bug‘ning zich harakati va undan-da yumshoq, lekin ichni ezuvchi narsa — Zuhra opaning ohangida aytilgan ovozi keldi:

— Siz... shu yerdasizmi, Rustamjon?..

Men hech nima demadim. Ammo tanam harakat qildi. Sekin qadamlar bilan hammom eshigiga yaqinlashdim. Ichkarida bug‘ ko‘p edi. Ichkaridan yalang‘och vujud ko‘z ilg‘ab ko‘rindi — oppoq teri, to‘kilib turgan qora sochlar, tizzagacha suv ostida turgan tananing muloyim chizig‘i.

U orqasini menga tutgancha tik turar, dush ostida turgan edi. Men ichkariga kirdim. Eshik orqamda ohista yopildi. U seskandi. Ammo orqasiga qaramadi. Faqat asta, qaltiragan ovozda dedi:

— Siz kirdingizmi?.. Men... sizni kutganday bo‘ldim...

Men unga yaqinlashdim. Bug‘ tanamizni o‘rab olgan, terimiz bir-biriga tegmasdan ham allaqachon birlashgandek edi.

U sekin o‘girildi. Tanasi dush ostida ho‘l, ko‘kraklari asta harakatda, ko‘zlari esa menga tikilgan. Uning lablari ochildi:

— Siz... bugun meni yana his qilasizmi?..

Men hech qanday javob bermadim. Kaftlarim bilan uning yuzini ushladim. So‘ng sekin egilib, labimni lablariga bosdim. U darhol o‘zini menga topshirdi. Nafasi tezlashdi. Tanasi menga suykaldi.

Men uni dush ostidagi devorga tirkadim. Bug‘li havoda uning tanasi ho‘l yiltirar, har bir tomchi unga go‘yoki ehtirosdan hosil bo‘lganday o‘tirardi. U pichirlardi:

— Siz... sizdan qocholmayman. Men sizni bug‘day iliq, suvday yumshoq, lekin ichimdagi yong‘in kabi istayapman...

Men unga egildim. Uning bo‘ynini, ko‘kragini, qorinini ho‘l lablarim bilan o‘pib chiqdim. U titrardi. Barmoqlari yelkalarimni qattiq ushlagancha nafas olar edi.

— Siz... meni shunday sevsangiz... men boshqa erkakka qaray olmayman, Rustam...

U oyoqlarini atrofimga o‘radi. Dush ostida biz bug‘langan havoda birlashdik. Har bir harakatimizda suv to‘kildi, lablarimiz bir-biridan ajralmas edi. Men unga ohista, lekin chuqur singardim. U esa har gal:

— Siz... oh siz... — deb pichirlab, tanamga yopishar edi.

Har lahzada tanasining qisilishi, ko‘kraklarining harakati, kaftlarining yelkamda qaltirashi meni telbalarcha ehtiros bilan to‘ldirar edi.

Va nihoyat, u boshini orqaga tashlab, chinqirigandek nafas oldi:

— Siz... meni o‘zimdan ayirdingiz... siz... meni men emas qildingiz...


---

Biz hammomdan chiqqach, yuragimiz hali ham tinmagan edi. U sochlarini sochiqqa o‘radi, yalang‘och tanasi hali ham ko‘z o‘ngimda yaltirar edi. Eshik ochilmasidan avval, menga ohangida ko‘z yosh aralash dedi:

— Siz bilan o‘tkazgan har daqiqam... menga hayot berganday bo‘lmoqda. Lekin men har gal yuragimni yo‘qotib borayapman... sizga butunlay singib ketayapman, Rustamjon.

Men unga faqat boshimni egdim. Ichimda esa faqat bir his qoldi — uni yana xohlash. Yana his qilish. Yana egallash.
---

5-BO‘LIM: Yashirin Sevgi, Yashash Orzusi

Oramizdagi munosabat endi nafaqat tanalarga, balki ruhlarga ham ko‘chib o‘tgandi. U har safar yonimda yurarkan, go‘yo yuragimni to‘kib, uni quchmoqchidek bo‘lardim. Men esa har safar ko‘zlariga tik qarashdan cho‘chirdim — u yerda yuragim aks etib turardi. Endi biz faqat “bir kechalik xato”da emas edik. Bu — sevgi edi. Yashirin, taqiqlangan, ammo to‘liq yurakdan kelgan sevgi.

Bir kecha. Nodira singlisi bilan qolish uchun shaharning narigi chetiga chiqdi. Uyda faqat men va u — Zuhra opa. Men yotoqda kitob o‘qiyotgandek yotdim. Eshik ohista ochildi. U kirib keldi. Egnida ipak tun kiyimi, ostidan sutyen va yupqa ichki kiyimi xiralikda sezilar edi. Sochlari taralgan, labida esa o‘chgan tabassum, ammo nigohida