tirik ehtiros bor edi.

— Men... yana uxlay olmadim, — dedi u, sokin ovozda. — Yuragimda siz... yuragimda istak...

Men unga qaradim. Bu safar cho‘chimadim. Ko‘zimga tik qarab, unga qo‘limni uzatdim.

U jim yurib yonimga keldi. Yotoqqa cho‘zildi. Uning tanasi menga tegdi. Nafasi yuzimga urildi. So‘ng yuragidan otilgandek pichirladi:

— Siz... sizga aytmasam bo‘lmayapti. Men sizni sevib qoldim, Rustam...

Men yuragimda bu so‘zlarni anchadan beri kutgan edim. Ammo uni ayol og‘zidan, shunday orasta, hijolatli, ammo to‘g‘ri talaffuzda eshitish boshqacha edi.

— Sizga har kecha, har nafasda, har damda yuragim o‘zini topshirayapti. Men o‘zimdan o‘tdim. Men endi bu sevginisiz yashay olmayman...

Men uni quchdim. Ko‘zlarida yosh, ammo tanasi menga yopishgancha, meni his qilishni istar edi. Uni yotoqqa yotqizdim. Tizzasiga tushgan atlas kiyimini ohista yechdim. Ostida oq sutyen, yupqa slip. Kapron kolgotkasini tishim bilan pastga tushira boshladim. U titrardi.

— Siz... siz bugun meni to‘liq o‘zingizniki qiling. Meni... boshqa erkaklar hech qachon sezmaganidek seving...

Men labim bilan uning sonlariga tushdim. Nafasi og‘irlashdi. Uning ko‘kraklarini sekin labim bilan silab, barmoqlarim bilan ichki kiyimini surdim. Har lahzada u menga shivirlaydi:

— Siz... sizning har teginishingiz... meni o‘z nazrimda ayollikning eng chuqur nuqtasiga olib tushyapti...

Men uni asta ichimga olgandek birlashdim. Har bir harakatimda u nafas olib, tanasini menga siqib, ohangda yalinardi:

— Siz... meni hech qachon tark etmang... sizsiz bu tanam bo‘sh, bu yurak — o‘lik...

Biz bir-birimizda yo‘qoldik. Tana terda ho‘l, lablar labda, yuraklar esa bir tepa, bir past urar edi. Uning har bir chinqirig‘ida o‘zimni to‘liq his qilardim.

Tongga yaqin u meni quchib yotgancha pichirladi:

— Men sizga faqat tana emas, butun borlig‘im bilan bog‘landim, Rustamjon. Sizdan boshqa hech kim meni bunday sevmagan...

Men yuragimdan chiqib aytdim:

— Men ham sizsiz yashay olmayman. Siz endi... mening yuragimning yashirin, lekin eng halol chekkasisiz.

Biz sevgancha yotdik. Tanamiz bir-biridan ajralmas edi. Endi na ehtiros, na sevgimizni tan olmay olardik.
----

6-BO‘LIM: Qaror

Nodira yana xizmat safariga chiqdi. U mashinada xayrlashar ekan, Zuhra opa deraza ortidan jilmayib qarab turardi. Xotinim ketgach, uy ichida sokinlik cho‘kdi. Ammo bu safargi sukunat — endi yurakni siqadigan jimlik emasdi. Bu — istakni kutayotgan, ongli ravishda qaror qabul qilgan ikki qalbning sukunati edi.

Zuhra opa menga yuzlanib, deraza oldidan sekin yurib keldi. Nigohi turg‘un edi.

— Siz meni bu ikki kun davomida yolg‘iz qoldirmaysiz, to‘g‘rimi, Rustamjon? — dedi u.

— Men endi sizdan hech qachon ketmayman, — deb javob berdim.

U asta qadam tashlab yotoqxonamga kirdi. Sochlari yechilgan, ustida qora ipakdan tikilgan tungi kiyim. Ichki kiyimi xira ko‘rinib turardi — yupqa, to‘q rangli kapron kolgotkasi sonlarini yana-da oqartirib ko‘rsatardi.

Men unga yaqinlashdim. Nafasi allaqachon tezlashgan edi.

— Siz menga bugun vaqt ajratasizmi?.. Siz bugun meni ayol, butun ayol qilasizmi? — dedi u, ohangida yalinish bor edi.

Men uni quchdim. U darhol labimni topdi. Lablarimiz birlashgach, u menga suykaldi. Qo‘llarim bilan belini ushladim, sonlariga tushdim. U chinqirig‘ini ichiga yutdi:

— Ahh... siz... siz menga shu kechani unuttirmang...

Men uni yotoqqa yotqizdim. Kapron ostidan sonlarini sekin silab chiqdim. U tanasini yostiqqa bosgancha, lablaridan shunday ovoz chiqardi:

— Oohh... siz... sizning barmoqlaringiz... meni devonaga aylantiryapti...

Men uning ko‘ylagini ko‘tardim. Sutyenini yechdim. Ko‘kraklari tik, iliq, lablarimni kutayotgan edi. Men ularni ohista o‘pa boshladim. U qo‘llarimni bosdi, yuragini ochib, o‘zini to‘liq menga topshirdi.

— Oh Rustam... siz... sizning tilingiz... ahhh... siz meni sindiryapsiz...

Men lablarim bilan pastga tushdim. Uning har bir chinqirig‘i, har bir nafasidagi titroq tanamni lovullatardi.

— Aahhh... siz... uhh... siz meni ichimdan kuydiryapsiz... to‘xtamang, iltimos, siz... siz...

Men ichki kiyimini sekin surdim. Tana ochildi. U oyoqlarini ajratdi. Men kaftlarim bilan sonlarini bosdim, lablarim bilan uning o‘rtasini siladim. U qaltirardi.

— Aaaahh... siz... sizni yillar kutganman... oh sizni... Rustaaam... siz...

U tanasini silkib, menga yalinib yotardi. Men o‘zimni unga to‘liq qo‘shdim. Har zarbada u ovoz chiqarar edi. Boshini yostiqqa bosib:

— Ohhh... siz... siz... siz ichimda, men... men sizsiz yashay olmayman! — deb ohang chiqarardi.

Uning tanasi qizib, harakatlariga bo‘ysunmay qolayotgandi. Ko‘zlari yumilgan, sochlari tarqalib ketgan. Men har safar unga o‘zimni chuqur singdirdim.

— Aaahhh... siz meni o‘zingizniki qilyapsiz... ahhh... sizni his qilyapman... tanamda, yuragimda...

U lablarini yutib, ko‘kragini ko‘tarib, oyoqlarini belimga qattiq o‘radi:

— Ahh... siz... men sizni... sizni sevayapman... yana... yana... iltimos, yanaaa...

Biz nafasimiz tugamaguncha, harakatlarimiz sustlashmaguncha, yuraklarimiz musht bo‘lib urmaguncha birlashdik. U meni quchoqlagancha, pichirladi:

— Siz bugun meni oxirigacha egalladingiz, Rustamjon... men sizniki bo‘ldim. Ham tanam, ham jonim bilan...


---

U ikki kun davomida menga har tunda o‘zini atadi. Har kuni u yangi tarzda, yangi istak bilan yondirdi. Uning ovozi, uning shivirlari, “siz...” deb yalinib, chinqirig‘ini bosishga urinishi — bu men uchun dunyodagi eng ehtirosli musiqa edi.

U oxirgi kechada, menga quchoqlangan holda dedi:

— Men endi yuragim bilan sizga tegishliman, Rustam. Men sizga faqat ayol emas, faqat qaynona emas — men sizga bir butun bo‘lib berdim. Siz meni bugun to‘liq o‘zingizniki qildingiz...
---

7-BO‘LIM: Sogʻinch ichra, jim tunda

Hammasi kutilmaganda boshlandi. Zuhra opaning singlisi Qashqadaryoda infarktga uchradi. Opa zudlik bilan ketishi kerak bo‘ldi. U yig‘lab yig‘ishtinar, men esa bir og‘iz “qoling” deyolmasdim. Chunki bu — zarurat edi. Ammo yuragim... yuragim uni qo‘yib yuborishni istamasdi.

U jo‘nashdan oldin menga qarab, sekin dedi:

— Sizsiz qanday kunlar o‘tishini tasavvur qila olmayapman, Rustamjon... Men... sizga har tun, har nafasda yetishmasligimni bilaman...

Men unga yaqinlashdim. Peshonasini o‘pdim. Nafasi titrardi.

— Menga har kuni yozing. Har kuni bir lahzalik ovozingizni tasavvur qilishim uchun yetarli bo‘ladi, opa...

U ketdi. Uy bo‘sh qoldi. Nodira ishdan kech qaytardi. Men esa har kecha, har sokin tun — yotoqda yolg‘iz yotgancha, uni o‘ylardim. Zuhra opani.

Men xat yozardim. Telefon orqali emas — oddiy daftar sahifasiga. Uning tanasi, nafasi, “siz” deb shivirlagan ovozi, har zarbada chiqqan “aaah...” ohanglari — yuragimda har tunda yangilar edi.

8-kun — kechasi

> "Bugun siz yotoqda yonimda emassiz. Men yostiqqa bosh qo‘yganda, har doimgidek sizning sochingizni yuzimga tegishini kutib yotdim. Ammo yo‘q edingiz. Faqat xayolimda sizni echintirdim. Kapron kolgotkangizni sekin yechdim.